Vandaag was een echte, doordeweekse, saaie zondag. Zo eentje waarvan ik er niet te veel wil in een jaar.
Zelf was ik moe van gisteravond uit te gaan (lees: braaf naar een klassiek concert in Leuven) en bij thuiskomst een klaarwakkere jongste zoon aan te treffen in de armen van onze babysit. Het was nog maar de 4de keer dat ze hem moest troosten… Jeetje! Hij hoefde écht niet op mama en papa te wachten, hoor.
We wisten meteen weer wat ons te wachten stond: hem voor de honderdvijfentwintigste keer bij ons in bed nemen. Het was tenslotte al 1u30 en we hadden geen zin om er nog uit te moeten voor het gejammer voor de tanden / het gehoest van een schoorvoetend wegebbend rsv’tje.
Godzijdank werd er dan ook vrijwel meteen geslapen… Tot 6 uur, dan toch… (Auw!)
Ik ben dus moe. Tel daarbij op dat ik vandaag alleen de dag moest doorkomen en dat 2 kinderen NOOIT simultaan slapen en u weet waarom dit postje bovenstaande titel kreeg.
Toen de man thuiskwam, heeft hij met de oudste zoon de kerstboom opgetuigd zodat mama intussen kon koken.
Intussen is papa alweer vertrokken naar een repetitie (ahja, volgende vrijdag kerstconcert). Gelukkig werkte supermama de 2 bengels vrijwel probleemloos in bed (ik ga niet zeuren over de 2 huilbuien in 40 minuten waarvoor ik alweer van mijn stoel mocht opspringen richting slaapkamer junior)!
En toen was het EINDELIJK freubeltijd! Ik had wat ideetjes voor kerstkaartjes… Zocht mijn scharen, stempels, stof- en papierrestjes bijeen en ontspande een uurtje. Snippers en frutsels vlogen in het rond in eetplaats en keuken (dan ben je blij dat je alleen bent!). Resultaat: een achttal kaartjes en weer wat prullen minder in de ladenkast!
Om begrijpelijke redenen moet ik u de resultaten nog even onthouden. Sorry lieve lezers, maar wordt vervolgd!